Dat vroeg ik me laatst af. Hoe kon ik het nu zó onaantrekkelijk maken, dat ik direct zou willen stoppen met die ongein. Het brengt je namelijk op lange termijn heel weinig, behalve frustratie en ontevredenheid als het resultaat niet voldoet aan de eisen die je jezelf stelde. Met als gevolg dat je in de spiegel kijkt en het moois wat je zou moeten zien, niet ziet.
Mee kappen dus. Zonde van je energie.
Maak fouten.
Leer te zien wat werkt, maar ook wat niet werkt.
Alleskunners bestaan niet.
Perfectionisme is niets meer dan zelfmedelijden.
Medelijden met jezelf, omdat het resultaat, volgens jou, niet goed genoeg is.
Dat je niet beter, groter, slimmer, liever of mooier kon of deed dan dit.
Dat wat je verwachtte niet gebeurde.
Perfectionisme is zelf-sabotage.
Je vraagt jezelf teleurgesteld te raken in je menselijkheid, je vergankelijkheid.
Menselijkheid valt niet te relativeren.
Je sterfelijkheid omarmen brengt je verder dan focussen op volmaaktheid.
Alleen door te knoeien, leer je wat opruimen is.
